Medical Mismanager

Ik weet niet of ik al veel verteld heb over onze medical manager Dr Mbele, maar dat is echt een ramp… Die vrouw is eerst en vooral een heel slechte manager, heeft geen flauw benul van wat er in het ziekenhuis gebeurt en bovendien lijkt het mij nog een onbekwame dokter ook.

Bipolair

Publiek geheim is dat ze een bipolaire stoornis heeft, waardoor ze de hele tijd totaal ongepast lacht  en soms ook ontzettend boos kan worden. Ze roept dan in het Zulu zodat ik geen flauw benul heb over wat ze het heeft. Zo heeft ze ooit eens in een furie een infuuszak naar mijn hoofd gegooid, ik ben nog net of tijd kunnen wegduiken. Achteraf bleek dat het gericht was naar de vroedvrouw die achter mij stond, maar dat had ik toch niet direct door hoor, zo goed is mijn Zulu nog niet.

Ze is er tijdens de feestdagen en in januari heel lang niet geweest, maar nu is het ze (jammer genoeg eigenlijk) terug aanwezig in het ziekenhuis. Elke ochtend hebben we een meeting waar overdracht van de wacht gebeurt, waar problemen besproken kunnen worden, teaching gedaan,…

Meestal is ze dusdanig laat (of komt ze niet), zodat we het al gedaan hebben zonder haar tegen dat ze aankomt en dan moeten we opnieuw beginnen met haar, wat een mooi staaltje is van Afrikaanse efficiëntie…

Op één van die meetings kwam aan bod dat, volgens haar, de statistieken van ons ziekenhuis aanwijzen dat onze patiënten te lang in het ziekenhuis blijven. Streefdoel zou moeten zijn dat elke patiënt na 3 dagen ontslagen moet worden. Eén dag voor onderzoeken, één dag voor behandeling en de derde dag naar huis. Klinkt mooi, maar in de praktijk absoluut onmogelijk!

Ten eerste zijn de patiënten op mijn afdeling daar veel te ziek voor. Wandelende lijken die vaak zelfs zo verzwakt zijn dat ze niet meer kunnen wandelen, die krijg je echt niet op 3 dagen klaar om naar huis te gaan. Daarbij komt dat het ziekenhuis gewoon zo efficiënt niet is. Onderzoeken die pas op dag 2 of 3 gebeuren (ondanks op dag 1 aangevraagd), labresultaten die pas na 2-3 dagen binnen zijn,… Vaak kan ik pas op dag 4 gericht beginnen behandelen, terwijl ze dan eigenlijk al thuis zouden moeten zijn.

Boos worden is de oplossing

Ik heb daar in de vergadering op gereageerd met onder andere bovenstaande argumenten en dan kreeg ik van Mbele als antwoord dat dat aan mezelf ligt, ik ben té vriendelijk als arts. Als de verpleegkundigen op  dag 2 niet alles gedaan hebben wat ik gevraagd heb, dan moet ik kwaad worden en beginnen roepen en dan zou het wel snel in orde komen. Met de beste wil, maar zo’n dokter wil ik niet worden. Ik vraag elke dag opnieuw met aandrang om alles in orde te brengen, maar ik weiger om te beginnen roepen.

Ik zie er ook niet echt het nut van in om boos te worden. Vlak voor mijn vakantie ben ik bijvoorbeeld wel eens boos geworden. De verpleegkundigen waren er 2 dagen op rij in geslaagd om een patient met nierfalen geen vocht te geven (wat zowat het allerbelangrijkste is).

Na dag 1 heb ik duidelijk gezegd dat ze de patiënt op deze manier aan het doodmaken zijn (voor de kenners hij had ondertussen een creatinine van 1250 en eGFR <1) en heb ik 1 bepaalde verpleegkundige verantwoordelijk gesteld om te zien dat die arme man zijn vocht kreeg. Heel vaak wordt de verantwoordelijkheid hier op iemand anders afgeschoven, en op deze manier wou ik dat omzeilen.

Op dag 2 ben ik dan wel een beetje boos geworden (en ik heb me echt nog behoorlijk ingehouden), met als resultaat dat de bewuste verpleegkundige is beginnen wenen en ik bijna een halfuur nodig heb gehad om haar te kalmeren en te troosten (want dokter, ik doe toch zo mijn best!). Uiteindelijk absoluut geen efficiënt gebruik van mijn tijd. Dus nee, in harder roepen op de verpleegsters zie ik echt geen oplossing…

Voor diegene die willen weten hoe het afgelopen is met de man: ik heb de man laten overbrengen naar het grotere ziekenhuis voor dialyse. Heb er wel voor moeten liegen tegen de dokter daar, want we mogen dat alleen maar doen als de nierfunctie niet verbeterd na genoeg vochttoediening, maar ja, ik vond dat de arme man het verdiende om eindelijk deftig geholpen te worden en dat was bij ons niet het geval jammer genoeg…

Meer patiënten opnemen

De statistieken lieten trouwens ook nog blijken dat we anderzijds te weinig patiënten opnemen volgens Dr Mbele. Conclusie was dus dat we meer mensen moeten opnemen maar ze wel sneller naar huis sturen. Noodzaak tot opname, kwaliteit van zorg en dergelijke was duidelijk van geen belang in deze discussie…

Volgende week zou ik eigenlijk op anesthesie training naar Pietermaritzburg gaan. Eindelijk getraind worden om te doen wat ik al vier maanden aan het doen ben. Deze training zou in februari doorgaan, maar was door een gebrek aan dokters uitgesteld. Nu heb ik gisteren van Dr Mbele te horen gekregen dat ik ook volgende week niet mag gaan, want dat het te druk is in het ziekenhuis om mij te missen. Wat eigenlijk onzin is, want we zijn momenteel met meer dokters dan in januari, toen er 2 andere dokters op diezelfde training zijn gegaan. En als ze zelf ook eens wat meer zou werken…

Soit, ik moet het dus 2 weken uitstellen, hopelijk komt het er dan eindelijk eens van! Als het niet gaat beteren ga ik in staking en weiger ik nog anesthesie te doen zolang ik geen deftige training heb gehad. Dat zeg ik nu wel, maar uiteindelijk durf ik dat toch niet

Hypocrisie conclusie

Nog tot slot een voorbeeld van totale hypocrisie van ons management: vorige week was er een audit in het ziekenhuis (ik al heel blij dat ik op vakantie was). Als voorbereiding daarop heeft Dr Mbele de dokters een teaching gegeven over hoe ze correct hun handen moeten wassen, om de handhygiëne te verbeteren.

Klinkt allemaal mooi misschien, maar als je dan weet dat er ondertussen al weken een groot tekort is aan steriele handschoenen, dat er meestal geen papieren handdoekjes zijn om je handen af te drogen als je ze gewassen hebt, en dat hand-alcoholgel soms ook ver te zoeken is, dan vind ik dat een foute prioriteit en zou ze die tijd beter gebruiken om te zien dat de juiste bestellingen gebeuren. Helemaal hypocriet werd het dan toen de ochtend van de audit er plots bij elk bed een potje handalcoholgel te vinden was en de papieren handdoekjes weer in overvloed aanwezig waren…

Misschien toch jammer dat ik er niet was, anders had ik die audit-mensen mijn gedacht wel eens gezegd over het management.

Maar ja, dat zeg ik nu wel, maar uiteindelijk durf ik dat toch niet. 😉