Zuid-Afrika: Geweldig of gewelddadig?

Zuid-Afrika staat algemeen bekend als een gewelddadig land. Toch heb ik me in de twee maanden dat we hier wonen geen moment onveilig gevoeld. ‘Het geweld en gevaar zit vooral in de townships van de grote steden’, maak ik mezelf dan wijs, ‘hier in het landelijke Rietvlei valt dat allemaal mee’.

Tot je van wacht bent in het weekend of op feestdagen… Dan ben je de hele nacht zoet met allerhande steek- en andere soorten wonden.

Zo ben ik net thuis van kerstavond en –nacht op spoed. Maandag 17 december was ook een feestdag waarop ik 24u van wacht was. Die 17e was het Reconciliation Day. Een dag waarop de Zulu’s lang geleden grandioos verloren van de Voortrekkers (de Hollandse kolonisator) zijn in een veldslag bij Bloedrivier. Waarom het dan net een feestdag is voor de Zulu’s is me niet helemaal duidelijk. Ook de Zulu’s hebben geen idee waarom ze eigenlijk een dag vrij hebben.

Maar soit, terug naar onze spoed. Op zo’n nacht zie je toch wel het nodige spektakel. Steekwonden in de borstkas, in de buik, in de rug en in het hoofd. Zo was er een man die bewerkt was met een kapot gegooide fles. Een andere kerel was dusdanig bewerkt met een spade dat zijn hele knie in 2 gespleten was, een dubbele polsbreuk, meerdere gebroken ribben en een klaplong had. Op de koop toe was zijn oor er half afgehakt…

Het hoeft zelfs niet altijd met geweld te maken hebben: zo werd er vanmorgen een dronken kerel binnen gegooid die omver was gereden door een auto en nu een gebroken nek had. Daarvoor heb ik wel een andere dokter wakker gebeld om me te helpen, want met mijn beperkte kennis van traumatologie was dat toch een beetje boven mijn niveau.

Ik heb op deze 2 wachtavonden een beperkte statistiek op toegepast en dit zijn mijn conclusies:

  • De kans om gewond te geraken zonder alcohol is significant kleiner.
  • Geweld vindt vaker plaats onder bekenden, dan onder vreemden.
  • Familie biedt geen bescherming: zonen, kleinzonen en (ex)partners zijn een grote groep van daders.
  • Elkaar de kop inslaan is geen risico voor je vriendschap. De dag nadien (lees: wanneer de promillages gezakt zijn), ben je terug de beste vrienden.

Als je al deze factoren in beschouwing neemt, voel ik me nog steeds veilig in Zuid-Afrika. Toon en ik drinken geen/amper alcohol, we hebben maar weinig bekenden en geen verdere familie hier buiten elkaar. En voorlopig zijn we nog beste vriendjes, dus denk ik niet dat Toon een grote bedreiging voor me vormt.

Al deze trauma-gevallen worden dan nog overgoten met een sausje van écht zieke mensen die zich komen aanbieden (veel hersenvliesontstekingen deze week), en mensen die denken dat ze ziek zijn of het gewoon gemakkelijk vinden om voor een kleinigheidje naar spoed te komen (wat duidelijk een wereldwijd probleem is). De ambulance is hier een goedkope vorm van taxi. Mensen die zich niet goed voelen en geen auto hebben, bellen heel gauw de ambulance zodat ze naar het ziekenhuis kunnen. Keerzijde is wel dat daardoor de ambulancedienst zwaar overbezet is en mensen met een heel acuut probleem uren op je spoed blijven zitten voor je ze overgebracht krijgt naar Pietermaritzburg. Zo had ik vorige week een man met een steekwonde in de buik, die aan het bloeden was. Dat is een urgentie die zo snel mogelijk geopereerd moet worden, maar hier moeten ook die mensen uren wachten voor er dan toch een ambulance beschikbaar is.

Nu ben ik mijn eigen wonden aan het likken en lig ik in de zetel wat na te suffen van deze wacht. Morgen hebben we een kerstetentje met de collega’s en daarna kunnen we ons mentaal beginnen voorbereiden op Oudjaar, want ook dan zijn we van wacht!

Liefs,
Marianne

Ps: Natuurlijk ook een zalige kerst aan jullie allemaal!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>