Twee weken op materniteit

Zoals beloofd: een bericht over mijn ervaringen op materniteit. Eerst even snel schetsen hoe ik daar terecht ben gekomen.

Tot 31 december waren er in het ziekenhuis 3 dokters aanwezig met een uitgebreide materniteitskennis: Simone die standaard op materniteit werkt, de medical manager en dr Sekese die een contract had tot 31 december.

Na 1 januari waren er de eerste twee weken door vakanties en vervangingen 0 dokters met een uitgebreide materniteitskennis. Naast het feit dat de overgebleven dokters niet super veel van materniteit kennen, vinden ze het ook allemaal niet zo interessant. Behalve ik dan… En daarom vonden ze er niets beter op dan mij 2 weken verantwoordelijk te maken voor materniteit!

Hulplijnen

Mijn voorbereiding bestond er in dat ik de week voor mijn vuurdoop een dagje kon meelopen met Simone en dat zij me op 2u tijd leerde hoe ik een echografie moest doen bij zwangere vrouwen. Als hulplijnen had ik de pediater van dienst die ik mocht bellen om een keizersnede te doen als ik vond dat een keizersnede nodig was, Simone die ik tijdens haar vakantie gerust mocht bellen met vragen (wat ik dan ook regelmatig heb gedaan :-) ) en de vroedvrouwen die hier veel ervaring hebben en waar je zeker op kan vertrouwen.

Het heeft me veel stress gekost, maar uiteindelijk is het allemaal goed afgelopen en heb ik er erg veel van geleerd. Het had iets handiger en ontspannender geweest als ik het allemaal had kunnen leren als er iemand bij mij was om dingen aan te vragen, maar ja, het was nu zo… Het leuke is vooral dat ik nu op OPD (de afdeling voor de ‘dagklachten’) sneller zwangere patiënten zal zien, waar ik die vroeger eerder voor Simone liet.

Een eerste kleine anekdote 

Het meeste stress krees ik in mijn eerste week toen ik werd gebeld om een echografie te maken van een vrouw die aan het bevallen was.

Er was wat onduidelijkheid over de duur van de zwangerschap. We waren dus niet zeker of de baby al dan niet veel te prematuur was en daardoor wisten we niet zeker of we de bevalling moesten uitstellen of niet. Omdat de vrouw al eens een keizersnede had gehad, moeten we voorzichtig zijn en moet de dokter beslissen of het wel verantwoord is om een vaginale bevalling te proberen. Ik neem de vrouw dus in een rolstoel mee naar het kamertje waar het echografietoestel staat en als ze op de tafel gaat liggen, zie ik dat ze lichtjes aan het bloeden is. Ik vraag haar of dat al langer zo is en ze zegt dat het net een paar minuten daarvoor begonnen is. 

Ik begin dan ook direct met de echo. Misschien is er een probleem met de placenta en is dat de oorzaak van de bloeding? Op dat ogenblik begint de vrouw plots immens te bloeden, heel de tafel vol, heel de vloer vol,… Op die moment wordt de oorzaak minder belangrijk. Dit was duidelijk niet goed! In een reflex roep ik door de gang: ‘Call Dr Ngoy for an urgent caesarian section’. Normaal roep ik niet door gangen en de vroedvrouwen kwamen dan ook snel aangelopen om de vrouw klaar te maken voor de operatiezaal. 

Tijdens de keizersnede bleek dat de baarmoeder was gescheurd en dat de baby in de buik terecht was gekomen. Uiteindelijk is alles goed afgelopen, moeder en kind zijn gezond. Gelukkig gebeurde dit in het ziekenhuis en niet een paar uur eerder toen ze nog thuis was. Het enige wat ik er uiteindelijk aan overhield was een overdosis adrenaline… 

Een tweede kleine anekdote

Deze anekdote toont aan hoe moeilijk de communicatie hier soms is. Omdat de patiënten Zulu spreken, verlopen de gesprekken via tolkende verpleegkundigen en soms loopt er wel eens iets fout…

Zo zijn we er in geslaagd om gedurende meer dan 24u een bevalling in te leiden van een vrouw die al bevallen was!

Op maandag zag ik een vrouw waarvan de baby jammer genoeg na 20 weken zwangerschap in de baarmoeder gestorven was. We spraken af om haar woensdag binnen te brengen om de bevalling in te leiden. Donderdag spreek ik met haar en leg haar uit wat de vroedvrouw verder net gaat doen om de bevalling op gang te krijgen. Plots vertelt ze dat ze niet begrijpt waarom ze niet naar huis mag, ‘want ze is toch al bevallen’?

Wat????? Bleek dat ze dinsdag thuis al bevallen was. Door het overlijden van de foetus was de bevalling spontaan op gang gekomen,… Lag ze daar in het ziekenhuis terwijl wij een bevalling probeerden op te wekken. Medisch kan het allemaal geen kwaad, maar kom: optimale geneeskunde is het nu ook niet. En ik denk niet dat dit had gebeurd als ik gewoon met de vrouw in kwestie had kunnen spreken in plaats van via een tolk te moeten gaan.

Ondertussen ben ik terug gestart op mijn HIV/TB afdeling. Het was fijn te merken dat de verpleegkundigen blij waren dat ik terug was. Het gaat er allemaal iets rustiger aan toe dan op materniteit, maar het nadeel is wel dat je er vaker met de dood geconfronteerd wordt,… De laatste dagen had ik al een paar sterfgevallen en dat maakt het natuurlijk minder fijn. Maar daarover later meer, we blijven ons best doen in elk geval…

Oh ja, nog een sneak preview voor mijn volgende blog: waarom krijg je naar je voeten van de medical manager omdat je te vriendelijk bent als arts?

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>