Het derde spreekuur

Het is even geleden dat jullie iets hoorden over het reilen en zeilen in het ziekenhuis, maar in dat geval geldt het spreekwoord: geen nieuws is goed nieuws!

Ik ben nu een maand aan het werk, waarvan er twee weken heel hectisch en druk waren doordat ik tijdelijk 2 afdelingen onder mijn hoede had. Ik had ook geen directe collega om feedback aan te vragen wat het werk iets stresserender maakte. Globaal genomen heb ik het er behoorlijk vanaf gebracht, maar dat is natuurlijk mijn eigen mening…

De laatste dagen waren rustiger omdat mijn collega terug was (al was het maar voor een paar dagen en sta ik er nu weer alleen voor).

Er zijn tijdens dit avontuur veel dingen die ik voor het eerst meemaak, maar één ding verbaasd me toch een beetje: ik had nooit gedacht ik dat ik me soms zo zou kunnen frustreren in het verpleegkundig personeel. Tot hiertoe heb ik steeds met veel plezier samen gewerkt met de verpleegkundigen (zeker met diegene die mee de blog lezen 😉 ), maar hier in Zuid-Afrika slagen ze er toch wel in om soms het bloed van onder mijn nagels te halen.

Een kleine anekdote om mijn stelling wat kleur te geven: 2 weken geleden gaat er op vrijdag plots een vrouw op mijn afdeling achteruit, haar buik was opgezwollen en pijnlijk en ze begon stevig te braken. Ik vermoedde dat er misschien een obstructie van de darmen was, dus vroeg ik rond de middag om een RX (je weet wel: een foto) van de buik en om daarnaast met een sonde via de neus naar haar maag te gaan kijken. Misschien bracht dat duidelijkheid.

Nu, het was die dag voor de rest erg hectisch waardoor ik die vrouw compleet uit het oog was verloren! Echt geen seconde meer aan gedacht… Tot ik zaterdagnamiddag tijdens een wandeling aan de kust plots terugdacht aan die vrouw wiens resultaten ik niet had gezien! Ik voelde me vreselijk schuldig, was geen seconde meer gerust en we zijn dan maar terug gereden naar Rietvlei om te gaan kijken hoe het nu met haar was.

Daar aangekomen blijkt dat de verpleegkundigen de foto van de buik niet gemaakt hadden, want het was al vrijdagmiddag toen ik dat vroeg en de verpleegkundigen dachtten dat dat wel op maandagochtend kon. En die sonde hadden ze ook niet geplaatst, want ze wisten eigenlijk niet goed hoe ze dat moesten doen en ze dachten dat ik dat maandag wel kon doen! In plaats van dat dan direct op vrijdag te zeggen! Ze knikken hier toch zo graag ja…

Goed dat de vrouw vanzelf beter was geworden en dat een obstructie dus niet meer waarschijnljik leek, maar toch…

Ook deze week iets gelijkaardigs: ‘s avonds wordt er door de dokter van wacht een patiënt opgenomen met een hersenvliesontsteking, de ochtend daarna toer ik op de zaal en zie ik dat de patiënt nog steeds geen antibiotica gekregen heeft.

Bij navraag bij de verpleegkundige krijg ik dan een heel droog antwoord: “Ja, dokter, we kregen het infuus niet geprikt…” Ik heb ze nu proberen wijs te maken dat ze dan opnieuw de dokter van wacht moeten bellen als het hun niet lukt, want dit is echt spelen met mensenlevens…

Maar genoeg geklaagd. Nu het goede nieuws: ik werk hier nog steeds heel graag en geraak meer en meer ingewerkt! Ik leer hier veel praktische dingen, zo heb ik vorige week voor het eerst vocht uit iemand zijn longen gehaald en deze week leerde ik een drain te plaatsen in de longen. De lumbaalpuncties verlopen ondertussen al super vlot.

Momenteel is het ook de Zoete Inval in Zuid-Afrika en hebben we vorige week Lies en Pieter (twee reizende vrienden op doortocht) gezien! We zijn samen met Katrien (een andere reizende vriendin op doortocht) naar de Wild Coast gereden om elkaar daar met z’n allen tegen te komen. Het was een schitterend weekend in een prachtige omgeving!

Na twee dagen ben ik maandag alleen terug moeten komen omdat ik van wacht was, maar de anderen zijn dinsdag naar Rietvlei afgezakt. Ik heb een rondleiding door het ziekenhuis gegeven en ‘s avonds is iedereen blijven slapen. Een heel gezellige avond met vijf in onze villa-caravan! Jammer dat Lies en Pieter daarna door moesten richting Drakensbergen en huis, maar wel leuk dat Katrien nog lang bij ons blijft!

Liefs,

Marianne