Over het breken van ongeschreven codes

Soms probeer ik een gevoel op papier te zetten, maar dat is niet altijd gemakkelijk. Zoals het gevoel van balanceren tussen jong en volwassen. Hoe zet je dat op een blad papier?

Ik ben geen dichter. Ik kan niet boem paukeslag emoties neerpennen. (laat staan dat ik het zonder dt-fouten kan.) Maar ter illustratie verhaaltjes vertellen, dat lukt nog wel…

Do the Duck Walk

De Duck Walk is een vreemde dansmove waarbij je met een luchtgitaar in de hand op één gebogen been over de dansvloer springt. Tsja, het klinkt onnozel als je het beschrijft en dat is het waarschijnlijk ook als je het ziet.

Dit gezegd zijnde, staat de Duck Walk toch maar mooi op plaats twee én zes in de top 10-lijst van essentiële rock-moves. Uitermate essentieel op de dansvloer dus, zo’n duck walk.

Goed, nu zo’n Duck Walk hopelijker iets duidelijk is, nog een tweede eye opener: er bestaat zoiets als een ongeschreven wetboek der fuiven. Iedereen heeft er één.

Het is een boek dat niemand heeft gelezen, maar iedereen kent. Het kan ook niet door één persoon geschreven worden, want het is super persoonlijk. Het is een vrolijk wetboek vol ongein en op zijn ongeschreven pagina’s staat bijvoorbeeld:

• Als het nummer Thunderstruck van AC/DC door de boxen knalt: doe een Duck Walk.
• Als Narcotic van Liquido wordt gedraaid: spring, als de conditie het nog toelaat, op de juiste momenten op en neer.
• Als The Final Countdown van Europe speelt: neem je luchtgitaar ter hand en ga plat op je rug tijdens de gitaarsolo.

Dit om maar te zeggen: in het oneindige wetboek der fuiven staan er wel een aantal dingen die je kan doen op een dansvloer. De Duck Walk is daar één van.

Een bijkomende regel in dat ongeschreven persoonlijke wetboek is echter dat je de Duck Walk enkel danst op Thunderstruck van AC/DC, niet op een ander nummer. Nooit op een ander nummer. Dat is een op niets gebaseerde en toch heilige wet onder vrienden, zoals elke vriendengroep wel een aantal onzinnige wetten en regels heeft.

Onlangs zag ik echter een vriend (die onwetend het ongeschreven wetboek mee ongeschreven ondertekend heeft), de Duck Walk uitvoeren op *gasp* Highway to Hell. Een vergissing, allicht. Maar desalniettemin een gebroken code in het ongeschreven wetboek.

En dat…dat… was ok. Geen hoongelach of afkeurende blikken. Als je balanceert op de grens tussen jong en volwassen, kan een ongeschreven wetboek soms in de vuilbak en dat is best wel lollig.

Het punt dat ik wil maken komt er aan. Geen paniek. Maar eerst nog een kort tweede verhaaltje.

Met de GPS naar mijn oudste vriend

Ik heb een vriend waar ik al over de vloer kom sinds ik zeven ben. Met mijn ogen dicht fietste ik er naartoe voor kampvuurtjes, deed ik er deadrides uit de bomen, plukte er appels uit de tuin of had er fuiven op de zolder (zo van die fuiven waarbij je nadien blijft slapen). Duizenden keren kwam ik er over de vloer.

Recent reed ik met de auto weer naar zo’n kampvuurtje. Met de auto en niet met de fiets, want naast mij zat Marianne hoogzwanger te wezen. En toen gebeurde het: na duizenden fietstochtjes naar dat huis,… reed ik deze duizenden-en-éénste keer verkeerd.

Helemaal fout. Ik had zelfs een gps nodig om het huis te vinden waar ik sinds mijn zeven jaar ettelijke namiddagen en avonden had doorgebracht. Als dat geen teken is van een voorbijgaande jeugd, weet ik het ook niet meer…

Conclusie en wijze woorden van een jongvolwassene

Maar weet je wat? Als ouder worden wil zeggen dat ik een Duck Walk mag dansen op eender welk nummer of dat ik zo oud ben geworden dat ik met mijn hoogzwangere vrouw naar mijn oudste vriend moet rijden in plaats van er alleen met de fiets naartoe te gaan, dan zeg ik: dat valt dat best nog wel mee die voorbijgaande jeugd en dat ouder worden.

Om niet te zeggen: het is zelfs beter.

Als die ongeschreven wetboeken je niet meer dienen. Gooi ze dan weg.

En nu moet je mij excuseren. AC/DC heeft een nieuwe plaat uit. Ik denk dat ik de boxen maar eens open draai en een Duck Walk ga dansen op hun uitstekende nieuwste singel ‘Play Ball‘.