Waarom dit niet het beste jaar van mijn leven is

In een hangmat onder de palmbomen, duiken tussen prachtig koraal, rondtrekken door de Drakensbergen, fascinerende andere culturen leren kennen, een weekend erop uit trekken en op nog geen twee uur rijden ravijnen, tropische bossen en kleine woestijnen ontdekken, zon, zon, zon, olifanten, walvissen en leeuwen op tien meter afstand, het hele jaar door kunnen braaien (BBQ that is),…

Als reactie krijgen we dan wel eens: ‘waauw, jullie moeten daar wel het jaar van jullie leven hebben.’

En dan weet ik niet goed wat antwoorden.

Het is hetzelfde verhaal met je trouwdag. Zogezegd de mooiste dag van je leven. Ik vind dat wat deprimerend.

Alsof het mooiste dan al achter de rug is en het daarna alleen maar slechter kan zijn dan nu. Terwijl ik dan denk dat de dag dat je eerste kind wordt geboren ook wel kan gelden als de mooiste dag van je leven. Of wie weet wordt die ene woensdagnamiddag binnen twintig jaar wel de mooiste dag van je leven.

Ik wil me er niet op vastpinnen dat de mooiste dag al is gepasseerd.

En zo wil ik me er ook niet op vastpinnen dat dit het mooiste jaar van mijn leven is.

Misschien is het dat wel, maar dat is niet gezegd. Wie weet wat er nog allemaal in de pijplijn zit? Niemand.

Nu, ik ben van nature een optimist, dus botweg ‘nee’ antwoorden op de vraag ‘is dit hét jaar van jullie leven?’ is dan ook weer moeilijk.

Want wat doet zo’n jaar dan wél met een mens?
Dit jaar verijdelt zeker dat ik binnen 25 jaar een knoert van een midlifecrisis heb. Ik doe nu alles wat ik wil doen, enkel tegengehouden door mijn eigen gezond verstand.

Dit jaar lijkt daarmee een voorlopig eindpunt in wat ik wilde doen en bereiken. En dat geeft een zekere rust. Als dit dan toch hét jaar van mijn leven is, dan heb ik het toch maar mooi gehad.

Gedaan met streven naar het perfecte jaar. Joepie. En dat maakt me dan weer helemaal klaar om hierna aan nieuwe, onontdekte uitdagingen te beginnen. Ik kijk er al naar uit.

Pas op: ik kan nog wel een midlifecrisis krijgen hoor.

Als ik op mijn 50ste het gevoel heb dat ik toch de kans had moeten grijpen om te gaan onderwaterboksen met haaien, dan zal ik een midlifecrisis hebben. Want nu houdt mijn logisch verstand me tegen om zo’n dingen te doen. Ik heb ook nog nooit met een moto gereden of gitaar gespeeld. Wie weet wil mijn midlifecrisis dat ook wel eens doen.

De conclusie is dus: na dit jaar ben ik even voldaan voor nu. Voor nu. Want wie weet wat er nog allemaal komt. Niemand.

Maar dat zei ik al zeker?

Willen we dus afspreken dat dit niet het beste jaar van mijn leven is?

Maar dat het wel het beste jaar is dat ik op mijn 26 à 27 jaar nu kan hebben.

Nu, niet seffes, niet direct, niet sebiet, niet weldra, maar nu.

Maar of dat het het beste jaar van mijn leven wordt? Dat waagt de optimist in mij te betwijfelen.
Wie weet wordt mijn 40ste jaar wel het mooiste dat ik op mijn 40ste kan hebben. Of mijn 80ste het mooiste dat dan mogelijk is.

Elk jaar hét jaar van je leven. Willen we dat afspreken?