Waarom wij corruptie moeilijk kunnen weerstaan

Je weet ondertussen al dat je gek kan worden op de Zuid-Afrikaanse wegen, maar wat je nog niet weet, is hoe vaak de verkeersregels hier worden gebroken: dubbele witte lijnen staan er voor de schijn en als we ooit terug in België zijn, zullen we er aan moeten wennen dat we ons aan de snelheidsbeperkingen moeten houden.

Je bent dus blijkbaar pas een echte Zuid-Afrikaanse bestuurder als je af en toe eens een dubbele witte lijn oversteekt om iemand voorbij te steken. Dus,… op een onbekende weg steekt Marianne – altijd klaar om zich te integreren – iemand voorbij over een dubbele witte lijn.

Op zich geen probleem, maar wat ze je er niet altijd bij vertellen, is dat je er natuurlijk wel moet opletten dat de wagen vóór de auto die je voorbij steekt, geen politiewagen is. Oeps.

De politiewagen die na ons voorbijsteekmaneuver voor ons rijdt, zet zijn zwaailichten aan.

‘Misschien is het niet voor ons.’ mompelen we ‘Gewoon blijven rijden.’ De politiewagen zet zijn sirene even aan en dat is voldoende om ons toch naar de kant te trekken.

2500 rand is het verdict. Een erg, erg hoge boete.

We weten even niet goed wat zeggen en besluiten dan ons arsenaal aan ‘ik ben een arme buitenlander’-kaarten te spelen. 

Het gesprek dat zich daarna ontplooit, gaat ongeveer als volgt.

‘Rijbewijs alsjeblieft’
‘Euh, alsjeblieft. Het is wel een internationaal rijbewijs. We zijn van België.’ (=kaart 1)
‘Hmm. Hebben jullie geen dubbele lijnen in België?’
‘Jawel sir, maar ik was niet echt goed aan het opletten. Sorry. Ik heb gisteren de nacht in het ziekenhuis gewerkt. Ik ben een dokter hier in Rietvlei.’ (=kaart 2)

De politieman zucht, kijkt naar ons.

‘Wilt u alsjeblieft even uitstappen en meekomen naar de auto?’

Marianne stapt uit en gaat mee naar de koffer van de politiewagen. De politieman en zijn collega beginnen in de koffer stapeltjes papieren van de ene naar de andere kant van de koffer te verplaatsen zonder echt iets te doen. Ze zeggen ook niets meer. Nu moet je weten dat dit eigenlijk je tip is om de politieman iets toe te schuiven.

Ja goed, misschien weten we dat wel, maar corruptie: je moet er verdorie lef voor hebben hoor.

Er duiken plots een heleboel best wel relevante vragen in je hoofd op.

• Tja, als je al wil omkopen. Hoeveel geef je dan in godsnaam?
• En wat als ik het nu fout heb begrepen en er ineens een boete voor smaad bovenop krijg?
• Eigenlijk wil ik helemaal niet meewerken aan corruptie in het land, maar de echte boete van 2500 rand is echt wel veel.

In mijn achterhoofd duiken de posters op die aan de grensovergangen hangen ‘Corruption starts with you.’, zeggen die posters. Ze hebben gelijk.

‘Maar kan ik geen gewone boete betalen?’ zegt Marianne. (=kaart 3) De 2500 rand die de politiemannen hadden gezegd is immers erg hoog (een normale flitsboete komt hier tussen de 150-500 rand).

De politiemannen stappen in  hun wagen, kijken naar het rijbewijs van Marianne en zuchten.

‘Wat moeten we met jou aanvangen?’ proberen ze nog eens. (Ik vermoed dat dit nog eens een tip is dat je iets kan toeschuiven.)

‘Ik beloof dat ik het nooit, nooit meer zal doen.’ (=kaart 4) Deze laatste kaart is voor gevorderde personen van het vrouwelijk geslacht en uit zich vooral in de non-verbale ik-ben-een-arm-verloren-meisje houding.

De politie zucht. Heeft door dat niets toegeschoven zal worden en geeft alle papieren terug. ‘You can go.’

And that’s how we roll…

Cheers,
Toon en Marianne

                                                                                      

PS: Waarom werken de ik-ben-een-arme-buitenlander kaarten? (let op: ze zijn enkel op eigen verantwoordelijkheid te gebruiken )

• Kaart 1: Een boete voor een buitenlander valt buiten de normale stop-beboet/omkopen-verderrijden structuur van de politieman.
• Kaart 2: De politieman weet nooit wanneer hij in jouw ziekenhuis terecht komt. Zeker als het in de buurt ligt.
• Kaart 3: Je geeft aan dat je goed weet dat de boete eigenlijk te veel is.
• Kaart 4: Want wie kan een schattige Marianne weerstaan?