Waarom je gek wordt op de Zuid-Afrikaanse wegen
Autorijden à la limit
Feit: De wegen in Zuid-Afrika zijn niet verlicht
Feit: Zwarte mensen zijn in het donker slecht te zien (hey, dat is niet racistisch, dat is een feit)
Feit: Honden, koeien en geiten zijn suïcidaal en in het donker ook slecht te zien
Feit: Potholes zitten overal in de Zuid-Afrikaanse wegen
Feit: Er rijden gekken rond op de kronkelende bergpaadjes
Feit: Tegenliggers zetten hun mistlichten niet uit en verblinden je in het donker.
Deductie/conclusie: Hoe donkerder het wordt, hoe trager je rijdt.
En dat heeft een impact waar slechts de meest stabielen van geest mee overweg kunnen. Onlangs reed ik de drie uur durende tocht van Rietvlei naar Port St Johns. Ik vertrok tegen 16u. Nu moet je weten dat het hier om 18u30 stikdonker is en dat geeft het volgende effect.
- Om 17u is het nog licht en moet ik nog 130km rijden. Ik rijd 100km/u, dus binnen een dik uur moet ik er wel geraken.
- Om 17u30 begint het te schermeren. Ik moet nog 100km rijden en rijd nu 80km/u, dus binnen een dik uur moet ik er wel geraken
- Om 18u wordt het donkerder. Ik moet nog 80 km rijden, maar rijd nog maar 60 km per uur, dus binnen -zucht- een dik uur moet ik er wel geraken
- Om 18u30 is het donker. Ik moet nog 60km rijden en rijd nog 50km/u. Aaaaarg, ik zal er binnen een dik uur wel geraken.
- Om 19 u is het donker, is de smalle bergweg bochtig, staan er donkere mensen en geiten op de weg en verblinden de tegenliggers me met hun mislampen. Ik moet nog 40km rijden en ik rijd nog 30km/u.
Ik besluit dat ik er nooit zal geraken.
Wiskundigen hebben een begrip voor deze situatie: de limiet. (zeg nog eens dat wiskunde onnuttig is) Een limiet komt altijd dichter en dichter bij zijn doel, net als ik met mijn wagen, maar geraakt er nooit. Wiskundigen zeggen dan: als je tot in het oneindige blijft rijden, dan zal je er uiteindelijk wel geraken. Niet wiskundigen (waar ik mezelf ook toe reken), zeggen dan zoiets als à la limit zal hij er wel geraken. Correct. à la limit ben ik er dan ook geraakt, uiteindelijk.
Na wat alvast een oneindigheid leek.
Op de terugweg na mijn verblijf in Port St Johns gooiden de weergoden naast het duister ook nog eens regen en mist in de strijd. Daardoor heb ik de 250km terug naar Rietvlei moeten afleggen onder de stelling ‘tegen 50km/u geraak je er ook’. Haibo! (=Zulu-uitroep van verbazing/ongeloof/…). Twee uur later was ik aan het vloeken op de mist rondom mij. Drie uur later ben ik maniakaal beginnen lachen en vier uur later was ik luidop aan het meezingen met Abba.
Verval verval van de menselijke geest. Het is goed dat ik alleen in de wagen zat.
En dan de PS
PS: De openingsfoto is niet van mij, maar van Sien Ombelet, een andere Belgische arts in Zuid-Afrika, die er gelukkig volledig heelhuids is uitgeraakt. Volgens haar omdat ze de Bruce Willis-achtige eigenschappen uit de film Unbreakable heeft.
PPS: in opvolging op de blogpost over het duiken, moest ik van Marianne melden dat ik een paar hoogtepunten was vergeten. Zwemmen naast een gigantische zeeschildpad en een school dolfijnen naast je boot zijn inderdaad nog het vermelden waard. We kregen ook nog foto’s van Maurice, een Belg die mee was op een van onze duiken. Twee fotootjes hieronder!
Leave a Reply