‘The dokotela has arrived': het relaas van een dagje clinics
05:55 De wekker gaat af, op de planning staat om een half uurtje te gaan lopen. Toon kan door een pijntje niet mee, collega Simone komt niet opdagen (haar wekker was niet afgelopen) en het regent pijpenstelen. Redenen genoeg dus om niet te vertrekken, en gezellig in de zetel wat te lezen.
06:30 Zin om te douchen, maar nog steeds geen water uit de kraan. Tijdens de werkzaamheden aan onze toekomstige huizen hebben ze de kabel van het waterzuiveringstation op drie plaatsen doorgesneden en zitten we al 3 dagen zonder water. Vooral voor het ziekenhuis begint het echt wel problematisch te worden. Ik extra blij dat ik niet ben gaan lopen en ik was me dan maar met vochtige babydoekjes.
07:30 Fris ruikend naar babygeur vertrek ik naar onze ochtendmeeting in het ziekenhuis. Voor mij staat er vandaag een clinic-uitstapje op het programma. Elke dokter heeft twee clinics onder zijn hoede die hij of zij 1x per maand bezoekt. Altijd leuk om met de 4×4 het platteland in te trekken!
07:55 Op weg naar de transportafdeling kom ik de kinesiste tegen die me al laat weten dat er voor mij geen auto ter beschikking is vandaag en dat ik met hun moet meerijden. Dat is slecht nieuws, want de kinés doen 2 clinics op 1 voormiddag, terwijl ik veel meer werk heb en dan opgejaagd wordt om af te ronden en ik meestal het merendeel van de patiënten niet gezien heb.
08:00 Zelf naar de transportmanager gegaan en met aandrang een eigen voertuig gevraagd. Ik heb precies een kwaaie kop, want 2 minuten later was het geregeld: mijn chauffeur en voertuig zouden binnen 10 minuten klaar staan.
08:25 10 Afrikaanse minuten (lees: 25 echte minuten) later vertrokken we. We waren de straat nog niet uit of The Driver (sorry, ik ken zijn naam echt niet…) laat me doodleuk weten dat we bijna zonder benzine zitten en we eerst moeten gaan tanken. Tankstations liggen hier in de regio niet dik bezaaid en het is ongeveer 20 km rijden, jammer genoeg helemaal de andere kant uit dan de clinics.
08:55 Aangekomen aan het tankstation. Er wordt op een gezapig tempo getankt, met het nodige gepalaver tussen Driver en pompbediende en de bandendruk wordt op pijl gezet.
09:10 We vertrekken aan het tankstation en moeten er onmiddellijk terug oprijden, want de linkerband staat al terug plat (??). Opnieuw opgepompt en we zijn weer weg.
09:15 ‘Dokter, ik ga hier nog even stoppen om eten te kopen, want ik heb geen lunch bij’. The Driver stopt bij een eetkraampje aan de weg, maar loopt daar straal voorbij en gaat doodleuk de Kentucky Fried Chicken binnen! Wel heb je ooit… Het is 09:15, in de clinic die nog meer dan 50km ver is, zitten tientallen patiënten op mij te wachten en ik zit te wachten op eten van de KFC (het nationale voedsel hier)…
10:00 Met een auto ruikend naar gefrituurde kip dan toch aangekomen in Sihleza Clinic. Zoals verwacht zitten er heel veel mensen te wachten. Eigenlijk mogen ze in de clinic maar een maximum aantal mensen voor mij boeken (ca een 30-tal), maar ze houden zich daar nooit aan. Zeker niet, omdat de vorige 2 doktersbezoeken in het honderd zijn gelopen. Ik was in België en de eerste keer is er geen andere dokter gegaan; de patiënten waren dus allemaal voor niets gekomen. De tweede keer is er wel een dokter gegaan, maar omdat ze in de clinic er geen vertrouwen meer in hadden, was er bijna niemand geboekt (ze wisten dat ik nog weg was). Dus nu moest ik wel veel achterstallig werk inhalen…
Uiteindelijk was het een leuke clinicdag, het is werk dat ik echt graag doe! Jammer genoeg heb ik in Sihleza niet iedereen kunnen zien, het waren er gewoon te veel. Om 12:15 moest ik echt doorgaan, want ik moest ook nog naar Gowan Lea Clinic, wat nog een heel eind rijden was. Ook daar zaten er veel mensen te wachten. Grappig om te zien hoe alle mensen die in de omgeving onder een boom zitten of liggen plots tegelijk rechtstaan als ze de auto zien aankomen: ‘The dokotela has arrived!’.
Ook daar niet iedereen kunnen zien, The Driver dwong me om vier uur te vertrekken, want eigenlijk zouden we om 16:00 terug in het ziekenhuis moeten zijn en het was nog bijna een uur rijden… Heel frustrerend om al die teleurgestelde gezichten te zien. Die mensen hebben daar vanaf 08:00 ‘s morgens onder een boom gezeten en zijn uiteindelijk niet gezien door een dokter. En het enige dat je dan kan zeggen is dat je volgende maand terugkomt…
Ps: Toen ik thuis kwam was er opnieuw water! Jammer genoeg lag toen de elektriciteit uit…
Leave a Reply to Ceci Cancel reply