Tot ziens, Rietvlei ziekenhuis…

Dag ziekenhuis

Dag ziekenhuis. Ik met de staff van Medical.

Zo, het zit er op! Vorige week vrijdag de laatste dag in het ziekenhuis gewerkt, dan een weekje zalig vakantie gehouden (voornamelijk op sprookjesachtige plaatsen zonder internet, vandaar wat vertraging) en vanavond vliegen we terug naar België…

Hoog tijd dus nog voor een laatste update van mij. De laatste maanden heb ik niet veel meer geblogd. Blijkbaar went alles, ook het ziekenhuisleven in Zuid-Afrika. Niet dat er geen grappige, spannende of schrijnende dingen meer gebeurd zijn, maar je kijkt er minder van op dan in het begin. Het werk is dus zijn gewone gangetje blijven gaan, tot vorige week het afscheid kwam.

Op woensdag heb ik een verrassingsafscheid gekregen van medical ward

De ward waar ik eigenlijk mijn hele verblijf ’s ochtends de zaalronde deed.

Oorspronkelijk was het de bedoeling om na enkele maanden naar andere plaatsen te roteren, maar omdat ik het gevoel had dat ik daar op mijn plaats was, dat ik daar nuttig werk kon doen (werk dat andere dokters vaak niet boeiend genoeg vonden) en omdat ik daar naar hartelust patiënten met HIV en TB kon helpen, ben ik daar de hele tijd gebleven. Daardoor bouw je natuurlijk wel een band op met het personeel en was ik heel aangenaam verrast met hun afscheid.

De speechkes waren aandoenlijk en samengevat komt het er op neer, dat ze mij gaan missen, dat ze vonden dat ik heel goed werk leverde op de afdeling en aangenaam was om mee samen te werken.

Soms vloekten ze wel eens op mij, omdat ik nogal veeleisend zou zijn.

Maar uiteindelijk gaven ze wel toe dat dat mijn taak was, en dat alles wat ik zei of deed, in het goed van de patiënt was.

Op donderdagavond hebben Toon en ik zelf een afscheidsfeestje gegeven, eigenlijk een open party voor het hele ziekenhuis. Bijzonder moeilijk te organiseren, want een Afrikaans feestje zonder een volledige maaltijd is not-done! Dus moest er een braai bij met vééél vlees…

David de Braaimaster

David de Braaimaster

 

Probleem was dat we niet wisten hoeveel mensen er uiteindelijk gingen komen. Maar alles is goed verlopen, we hadden voldoende eten en in totaal was er ongeveer 45 man, dus het werd een leuk feestje. Tof om zo afscheid te kunnen nemen van de andere collega’s. Er waren een paar heel grappige cultuurverschillen tussen Afrikaanse en Europese feestjes, maar die verdienen denk ik een aparte blog door Toon. (Toon: komt er aan!)

Vrijdag was dan de laatste dag.

Grappig dat alle andere Zuid-Afrikaanse dokters niet begrepen dat ik op donderdag en vrijdag nog behoorlijk aan het werk was. Volgens hen, moet je de laatste dagen van je job eigenlijk niet meer werken. Als ik dan zeg dat ik tot vrijdag betaald wordt en dus tot vrijdag werk, dan snappen ze dat niet… Niet moeilijk dat ik me soms dood frustreerde aan hun werkattitude…

Rond de middag werd ik op de HIV kliniek verwacht, waar ook nog een afscheid gepland was blijkbaar. Heel tof dat ze het zo apprecieerden dat ik daar veel uren heb doorgebracht. Een kliniek die meestal door de andere dokters wat verwaarloosd wordt… Het afscheid bleek een hele braai op zich te zijn, een heel bord vol met vlees en natuurlijk niets van groenten: op zijn Afrikaans :-)

Bij al die afscheidsmomenten ben ik tot mijn verrassing bedolven onder cadeautjes: van een decoratielamp, een klok en een muurdoek, tot fancy Afrikaanse schoonheidsproducten, wijn en véél babyspulletjes. Echt schitterend allemaal, en nefast voor de bagageregulaties van het vliegtuig. We zijn dan vandaag maar een grote doos op de post gaan doen, hopelijk vindt die binnen enkele maanden de weg naar Lint.

Oorspronkelijk wou ik een overzichtje geven van dingen die ik ga missen in het ziekenhuis en dingen die ik absoluut niet ga missen.

Maar ik ga optimistisch zijn en alleen maar op de leuke herinneringen focussen. Deze week heb ik naar het management van Rietvlei een open brief gestuurd met een aantal punten in waar ik van vind dat het ziekenhuis zwaar in de fout gaat, waar de patiënten er onder lijden en die vrij gemakkelijk opgelost zouden kunnen worden. Daardoor heb ik een deel van mijn frustraties van me af kunnen schrijven en ga ik dat wat proberen achter mij te laten.

De dingen die ik absoluut ga missen:

  • De dagelijkse ochtend zangstonde van de verpleegkundigen.
  • De combinatie tussen ziekenhuiswerk op de afdeling en het ‘huisartsenwerk’ op de HIV-kliniek en de polikliniek.
  • Het mogen (euh,… moeten) doen van allerlei technische dingen: lumbaalpuncties, thoraxdrains, algemene anesthesie, … Dingen die ik in België nooit meer ga kunnen doen.
  • Het onbestaande woon-werk verkeer.
  • De Afrikaanse ‘staar’: als je iets vraagt om te doen aan verpleegkundigen, dan zeggen ze meestal niet ja of nee, maar staren ze je gewoon blank aan zonder reactie: bijzonder vervelend, maar doordat het zo typisch is, kijk ik er met nostalgie op terug.
  • Mijn patiënten. Die mis ik nu al. Een aantal van hen volg ik nu toch voor een lange tijd bijna maandelijks op, en ik vraag me echt af hoe het met hen zal gaan in de toekomst.
  • De collega’s en dan in het bijzonder de Nederlandse collega’s, altijd klaar voor een babbeltje, een gezellig avondje of weekendje weg en een continue steun als het moeilijk was.
  • Het altijd nabij zijn en verwend worden door Toon. Als het eens tegenzit op het werk, kon ik even stoom gaan afblazen thuis en 10 minuutjes later opnieuw met nieuwe moed gaan werken.
  • De HIV kliniek: daar kon ik echt mijn ding doen, had ik het gevoel nuttig werk te leveren en voelde ik me echt thuis.
  • Zuid-Afrikaanse werkuren: een gewone werkdag stopt daar rond half vijf, een droom voor een Belgische dokter.
  • Het Zuid-Afrikaanse weekend: het (werk)leven valt in Zuid-Afrika al stil rond vrijdagmiddag 12u00, waardoor het dus vaak in het ziekenhuis ook heel rustig was en je weekends dus vaak vroeg begonnen.

Ik ben heel blij dat we de stap gezet hebben om naar Zuid-Afrika te komen en hier te werken.

Het heeft me veel geleerd, zowel op het vlak van geneeskunde als algemene levenswijsheid. Het was soms moeilijk, absoluut.

Continu geconfronteerd worden met doodzieke en stervende mensen was zwaar, en zeker als er mensen stierven door slecht management of slecht beleid van andere dokters of verpleegkundigen.

Maar je doet gewoon je best en je doet verder, want elke patiënt die blij was met wat je voor hem of haar gedaan hebt, maakte veel goed en gaf nieuwe energie om er weer tegenaan te gaan.

Maar nu is het gedaan.

Nu moeten we het doen met de herinneringen die we hebben, en gaan we op naar iets nieuws: huisarts in opleiding.

Ongetwijfeld ook een spannende uitdaging waar ik ook nog heel veel te leren heb, maar ik heb er al zin in!

Veel liefs,
Marianne

Geschenk gekregen van de HIV-kliniekGeschenk gekregen van de HIV-kliniek

Geschenk gekregen van de HIV-kliniek

Leave a Reply to Laetitia Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>