Sleutelmoment

Doorheen je leven verzamel je een indrukwekkende hoeveelheid sleutels. Sommige hangen trouw aan je sleutelbos en worden quasi elke dag gebruikt. Andere belanden in een schuif, samen met een hoop andere onduidelijke exemplaren en je belooft jezelf om die schuif ‘ooit eens leeg te maken’ om ‘binnenkort eens te proberen welke sleutel nu juist op dat ene slot past’. Dat komt er nooit van en zo verzamel je sleutels bij elkaar.

Het aantal sleutels dat een mens verzamelt, stijgt exponentieel wanneer je het huis uittrekt en wanneer je begint te werken: vier sleutels van het werk, drie van je eigen appartement, een van het ouderlijk huis. Om nog maar te zwijgen over alle spullen die je plots begint te kopen en die ineens jouw verantwoordelijkheid zijn. En je dus ook de verantwoordelijkheid krijgt over de bijpassende sleutels van al je materiaal.

Maar emigreren is een vreemd sleutelmoment in je leven: je zegt je appartement op, je stopt met werken hier in België. En langzaamaan neemt het aantal sleutels aan je sleutelbos weer af. De koffiebadge en de projectsleutel van het werk verdwijnen, samen met de bureausleutels. De sleutel van je brievenbus, voordeur en binnendeur worden afgegeven. En uiteindelijk, nadat je alles hebt achtergelaten wat je leven hier in België vormgeeft. Dan, dan sta je steeds nog met één sleutel in je hand: de sleutel van je ouderlijk huis. En die blijft altijd aan je sleutelbos hangen.

Het is vreemd verontrustend, maar ook een aangename zekerheid dat als je een jaar alles achterlaat, je toch overblijft met de enige sleutel die je al had toen je twaalf was: de sleutel van je moeders achterdeur.

Leave a Reply to Leen Van AKen Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>