1 week, 4 auto’s

Posts als deze moeten altijd voorafgegaan worden door ‘met ons is alles ok.’ Bij deze herhaal ik dus: met ons is alles ok. Goed, nu dat duidelijk is, kunnen we over naar de inleiding.

Is het je al opgevallen dat op facebook en andere (reis)blogs in de meeste gevallen enkel over de positieve kant van het verhaal wordt gesproken? De zon schijnt steeds en het eten is altijd lekker. De uitstap was geweldig en de mensen zijn altijd vriendelijk. Dit is niet zo’n blog. Op het hangmatdagboek proberen we je een beeld te geven van hoe het is om te leven in Zuid-Afrika en daar hoort ook het verhaal bij over die ene week waarop we vier verschillende auto’s hadden.

Auto 1: De Hyundai Accent

Het begon toen we (Katrien en Toon) vanuit de Drakensbergen terug naar huis bolden en we moesten schuilen voor een regenbui. Tijdens het eten (dat overigens heerlijk was) begon het personeel (dat zoals altijd erg vriendelijk was :-) ) haastig heen en weer te lopen. Er was iets op til. Even later kon je er niet naast kijken: een stevige hagelbui. Omdat ik toen nog in de naiëve veronderstelling was dat onze auto het einde van de avond ging halen, maakte ik snel een filmpje en om daarna als de wedewierga op zoek naar onderdak voor de wagen.

Shit, shit, hagelschade. Tien minuten later stond de auto veilig beschud en besloten we om in afwachting van het einde van de bui toch maar de dessertkaart vast te nemen.

De Zonne zonk, het duister kwam en de bui ging voorbij. We sprongen in de auto en reden verder. De hagelschade kon ik niet goed bekijken omdat het ondertussen donker was. Veel zou het binnen een uurtje toch niet meer uitmaken, want weldra zou er een einde komen aan onze eerste wagen van deze week.

Maar dat wisten we uiteraard nog niet. Vrolijk babbelend reden we een uurtje over de pikzwarte wegen van Zuid-Afrika. Geen enkel licht te zien in de wijde omgeving. Zichtbaarheid: zes meter voor je koplampen.

Plots zien we een schim bewegen op de baan. ‘Staat daar nu een mens op de weg? De zot.’ Ik vertraag. Rechts op de baan (ze rijden hier links, weet je nog) staat een politiewagen met zijn lichten aan. De lichten verblinden en ik zie niets meer. Ik ga op mijn rem staan. We schieten uit de lichtbundel van de politiewagen. Shit. Een vrachtwagen, omgekanteld. Dwars op de weg. Alles toegooien. Niet snel genoeg.

Nu moet je weten dat de botsautootjes in mijn jonge jaren mijn favoriete kermisattractie waren. Dat was dan ook de eerste domme gedachte die door me heen schoot toen we op de gekantelde vrachtwagen inreden. Crash. ‘Precies een botsauto.’ 

De levensreddende reflexen kwamen pas daarna op gang. Nadien bleek dat we geluk hadden gehad: we waren op het wiel van de vrachtwagen ingereden. Vandaar het botsauto-effect.

1 week 4 auto's

Eenmaal uitgestapt, ontplooit zich een surrealistische scène van kakelende kippen en twee mensen die bakken met levende kippen uit de gekantelde wagen aan het laden zijn. Donker, overal pluimen en gekakel.

De omgekantelde vrachtwagen vervoerde een lading levende kippen en moest uitwijken voor een pothole in de weg. ‘Net gebeurd meneer, geen lichten meer.’ Kippen overal. De politie arriveert volle kracht, begint overal lichten te zetten. Te laat voor ons. Mee met de politie, schaderapport, takelen, overnachten in een dodgy vreemde B&B

Een dodgy B&B met een nog meer dodgy bedhoofdeinde

Op naar onze tweede wagen.

Auto 2: Een Toyota

De ochtend na het ongeval krijgen we te horen dat onze verzekering een vervangwagen aanbiedt en we kunnen hem gaan halen in Margate of Umtata.

Nu moet je weten: dat zou zijn alsof ze je een auto aanbieden in Parijs of Rotterdam als je in Antwerpen zit. Zelf op te pikken terwijl je auto in de prak ligt en er geen openbaar vervoer is om er te geraken. Een huurauto dan maar om naar Margate te rijden. Die wagen komt gelukkig heelhuids aan en ‘s avonds wisselen we de huurauto om voor onze vervangwagen. Op naar auto 3.

Auto 3 

Met auto 3 rijden we naar huis, pikken we Marianne op en rijden we de dag daarna terug naar de Drakensbergen voor een gezellig weekendje stappen. Maar het weer beslist daar anders over: terwijl we op onze vertrekplaats in de Drakensbergen staan, begint het weer te hagelen. Grote hagelbollen, erg grote hagelbollen. Een stuk groter dan die van twee avonden geleden.

Grote hagelbollen

Shit, shit. Hagelschade. En deze keer is er geen dak om onder te schuilen: we zitten midden in de bergen. We gaan ter nauwernood onder de bomen staan in de hoop dat dat een beetje helpt, leggen een handdoek op de motorkap en wachten af tot het over gaat. Ondertussen verandert de weg in een beek vol hagelbolletjes.

Hagel gedaan, we rijden weg van onze iets of wat veilige boom. Enkel om vast te komen zitten achter een kudde koeien die is losgebroken. We zitten er minstens twintig minuten toeterend achter vast.

Het begint terug te hagelen. Weer een boom zoeken. De ochtend daarna het verdict: auto gaan omruilen en schadevergoeding op tafel leggen voor de hagelschade. Shit, wederom. We stappen over op Auto 4.

Auto 4: Een Ford Fiesta

Auto 4 doet het goed. We zetten Marianne weer thuis af na ons weekendje (waarvan het de tweede dag overigens erg mooi weer was) en Katrien en ik rijden door naar het safaripark Hluhluwe. (Veel dieren en mooie natuur. Maar dat is voor een andere blogpost.) Tijdens deze uitstap komen we vast te zitten met auto 4, waardoor die veranderd in de perfecte camouflagewagen voor een safari. Geluk bij een ongeluk.

Camouflage-auto

Nu zijn we op zoek naar auto 5, want we kregen bericht van de verzekering dat de eerste auto perd-total is en we binnenkort onze vervangwagenmoeten teruggeven. Een nieuwe wagen dus waarvoor we opnieuw door een berg administratie moeten zwemmen. Maar ik denk dat auto vijf er eentje wordt om bij te houden…

Ondertussen, in Rietvlei, draaide Marianne een wacht op een feestdag en kwamen de afgekapte knieën, oren en andere ledematen binnenstromen. Of wat dacht je van iemand wiens hersenen er uitdruppelen? Een dode man uiteraard, die laatste. Maar ik verklap nog niet teveel: ik vermoed dat Marianne er nog wel een spreekuur-blogpost van zal maken.

Ja ja, het was me het weekje wel. Maar kijk eens aan: de zon begint te schijnen in Rietvlei, het eten is nog steeds erg lekker, de uitstap was geweldig, de mensen zijn altijd vriendelijk en ik herhaal: alles is ok met ons. :-)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>