Het tweede spreekuur

Deze week een eerste volledige week gewerkt. En het was een week met veel indrukken…

Van achterwacht voor de keizersnedes
Zo ben ik donderdagnacht voor het eerst van achterwacht geweest. Dat wil zeggen dat ik ‘s nachts door de dokter van wacht opgeroepen kan worden om hem te helpen: ik moet de verdoving van de keizersnede doen, terwijl hij opereert. Behoorlijk spannend, want ik had de dag ervoor nog maar voor de eerste keer onder begeleiding zo’n verdoving gedaan en die was toen nog niet helemaal gelukt… Ik had wel al een aantal gelukte lumbale puncties gedaan, wat voor 85% dezelfde procedure is en wat me dus wel goede hoop gaf, maar toch was ik zenuwachtig.

En uiteraard: net toen ik sliep belden ze me op om naar de operatiezaal te komen. De dokter van wacht had beloofd me te helpen bij de verdoving, maar toen ik er aan kwam was die natuurlijk in de verste verte nog niet te bespeuren. En omdat het boeleke er niet zo goed aan toe was, mochten we echt niet te veel tijd verliezen en ben ik er dus maar op mijn eentje aan begonnen en het is perfect gegaan! Goed verdoofd, boeleke gezond en ik content.

Maandag ben ik voor het eerst zelf van wacht en daar gaat nog veel transpiratievocht voor vloeien… Algoed dat er dus ook altijd iemand van achterwacht is. Eigenlijk alleen voor keizersnedes, maar ik heb de persoon van maandag al verwittigd dat ik misschien ook voor andere vragen ga moeten bellen.

Stress op de kinderafdeling
De rest van de week was ongeveer even spannend. Woensdag was de pediater niet aanwezig, dus moest ik naar de kinderafdeling gaan om de probleemgevallen te gaan bekijken. Jammer genoeg zijn die probleemgevallen echt wel problematisch en een beetje boven mijn niveau.

Zo was er een babytje van 4 maanden dat geboren is met HIV en dat ondertussen van de ene levensbedreigende infectie naar de andere gaat. Toen ik er woensdag kwam was dat meisje weer zwaar achteruit aan het gaan. Ik vermoedde ofwel een extra bacteriële longontsteking bovenop de bestaande CMV longonsteking, ofwel een hersenvliesontsteking. Een lumbaalpunctie alleen doen op zo’n 4 maand oud kindje zag ik echt nog niet zitten, dus heb ik niet gedaan. Ik ben dan maar behandeling opgestart voor hersenvliesontsteking, want het kind ging echt per uur achteruit.

Donderdag eens bij de pediater geïnformeerd hoe het ermee ging, en voorlopig leefde ze nog. Hij heeft wel een lumbaalpunctie gedaan en het bleek inderdaad een hersenvliesontseking te zijn, dus ik had de goede behandeling opgestart. Ik weer content, maar toch gaat er eens een moment komen waarop achteraf blijkt dat ik toch het foute heb gedaan vrees ik…

 Stress op mijn eigen afdeling
Soms zijn er situaties waar ik gewoon niet goed weet wat doen. Zeker nu de dokter die mij begeleid en mij helpt met vragen van de male medical ward in vakantie is vanaf donderdag en ik zijn female medical ward er dus ook nog moet bijnemen!

Zo was er gisterenmorgen een man waarvan de lever begon te falen, waarschijnlijk als gevolg van de medicatie voor tuberculose die hij aan het nemen is. Maar die medicatie stoppen is ook geen optie vermits hij dit net krijgt voor een tuberculose hersenvliesontsteking (ja, de hersenvliezen hier in Zuid-Afrika zien af…) waarvan hij op een haar na al overleden was. Als ik dan in mijn boekjes nalees over wat je dan verder nog kan doen, zijn dat allemaal testen of behandelingen die ik hier gewoon niet voor handen heb! De enige optie zou zijn hem over te brengen naar het provinciale ziekenhuis.

Ik schoot dus al in een stressstuip omdat ik niet goed wist wat te doen, maar dan heeft het probleem zich van zelf opgelost. De man vroeg toestemming om voor het weekend naar huis te gaan ‘voor het ritueel’. Hij zou zondag dan terug komen. Na wat vertalingen heen en weer bleek dat er thuis een ritueel georganiseerd was om er voor te zorgen dat hij zou genezen. Wat het allemaal inhield was mij niet helemaal duidelijk, maar er gaat zeker een kip geslacht worden.

Medisch gezien kon ik hem uiteraard geen toestemming geven, want hij is in de mate slecht dat ik denk dat hij zondag niet meer moet terug komen als hij nu 2 dagen geen intraveneuze behandeling en vocht krijgt, maar menselijk gezien is het misschien beter dat hij sterft als hij thuis is, dan in het ziekenhuis. We zullen zien, ik hoop dat hij er maandag terug is, maar ik vrees er toch voor.

Schrik voor het weekend
En dan tot slot nog een laatste verhaaltje om hier een ander probleem te schetsen. Vorige week heb ik verteld over een oude man die ik vrijdag op spoed behandeld heb met een zware astma-aanval. Maandag vroeg ik aan de dokter die werkt op de zaal waar ik die man heb laten opnemen hoe het met hem ging. Hij wist niet over wie ik het had… Dat voorspelde niet veel goeds en inderdaad: 2 dagen later kwam de verantwoordelijke van het mortuarium om de overlijdensakte te ondertekenen.

Als ik het dossier dan even bekeek, bleek hij tot zondag in relatief goede toestand geweest te zijn en toen in de namiddag achteruit gegaan. De verpleegkundigen schrijven zijn achteruitgang dan heel nauwgezet op, maar de dokter van wacht laten komen om te zien of er nog iets kan gebeuren??? Nee, dat hebben ze niet gedaan…

Ik heb dus echt wel schrik om op weekend te vertrekken. Je zit een hele week je best te doen om de mensen er door te halen en maandag is het afwachten wie het weekend doorgekomen is…

Niet allemaal kommer en kwel
Nee hoor, uiteraard genezen er ook mensen en gaan die braaf naar huis. En er zijn ook goeie verpleegkundigen die echt hun uiterste best doen met de beperkte middelen die ze hebben. Maar dat blijft natuurlijk niet zo lang hangen en dat geeft minder boeiende verhalen op een blog…

Ik kan het momenteel nog vrij goed van me afzetten als ik niet in het ziekenhuis ben. Zo hebben we vandaag onze eerste surfles gehad in deze setting: er zijn slechtere manieren om je zondag door te brengen! En nu zijn de batterijtjes helemaal opgeladen om er morgen weer tegenaan te kunnen.