Alles went?

Het is al heel lang geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen, en zeker van het ziekenhuiswerk.

Waarom?

Geen idee eigenlijk, het ziekenhuiswerk is nog steeds even leuk en spannend. Er gebeuren ook nog steeds even spectaculaire en verbazingwekkende dingen, maar misschien ben ik er gewoon al wat minder verbaasd over dan in het begin, alles went zeker?

Zo was er recent een meisje dat (ze ontkent het wel, maar toch) hoogstwaarschijnlijk een illegale abortus heeft ondergaan (blijkbaar durven ze daar ijzeren kapstokken en rietjes voor te gebruiken) en kwam ze in het ziekenhuis met een geperforeerde baarmoeder en de darmen die daardoor in de baarmoeder terecht gekomen waren.

Zo lag er recent een man op mijn afdeling waar ik al weken aan het vechten was (en hij ook) tegen de HIV en de falende HIV-remmers. We waren het gevecht aan het winnen, tot hij tijdens het weekend bezoek heeft gekregen van een familielid, die hem één of ander kruidenmedicijn gegeven heeft. Daarop is de man beginnen bloeden in de buik en omdat hij virtueel geen bloedplaatjes meer had (voor de kenners: bloedplaatjes aantal was 1.10*9, het minimum is normaal 150), is hij doodgebloed.

Als kers op de taart, hebben de verpleegkundigen 2 keer de dokter van wacht gebeld en die heeft 2 keer enkel telefonisch pijnmedicatie laten toedienen, en is geen enkele keer komen kijken naar de man. Er was zeker 6 uur tijd tussen het begin van de buikpijn en het moment van sterven, toch wel een heel pijnlijke doodsstrijd die die arme man heeft moeten leveren… En geen dokter die moeite gedaan heeft om er iets aan te doen.

Zo is er… elke week wel iets…
Het straffe is dat je aan zulke verhalen begint te wennen. Je ergert en frustreert je er wel aan, je probeert dat wel te blijven aankaarten en verbeteren, maar het trekt allemaal iets minder diep dan in het begin.

Maar ik ben dus nog steeds tevreden op mijn werk. Die beslommeringen horen er bij als je in een Afrikaans land komt werken, als je dat niet wilt kan je beter thuis blijven denk ik dan. Ik sta nog steeds op de HIV/TB afdeling en dat is mijn eigen keuze. Ik heb al wel de kans gehad om van afdeling te wisselen, maar ik zag dat niet zo zitten, omdat je je dan weer helemaal opnieuw moet inwerken. Ik ken deze verpleegkundigen, zij kennen mij en weten wat ik verwacht en dat maakt het samenwerken gemakkelijker en verbetert de zorg voor de patiënten.

Ik ga ook maar één keer in mijn leven de kans krijgen om zoveel met HIV en TB in contact te komen. Het blijven heel fascinerende ziektes, dus ik probeer er gewoon zoveel mogelijk ervaring in op te doen.

Het laat je ook zien dat je in Afrika snel je doelstellingen moet aanpassen. Zo ben ik ook naar hier gekomen met het idee om meer ervaring op te doen in pediatrie. Wel, na enkele weken werd het mij al snel duidelijk dat ik daar absoluut geen zin in heb. Ik merk dat ik dat emotioneel niet zo goed aan kan: kindjes en baby’s zien doodgaan aan zo’n vreselijke ziekte…

De laatste maanden lukt het me wel om meer en meer naar de HIV-kliniek te gaan. Die ligt vlak naast het ziekenhuis en ik ben de arts die daar patiënten moet gaan zien die een dokter nodig hebben. Kleine medische problemen, HIV-pillen opstarten, screening voor TB, papieren invullen,… dat zijn mijn taakjes daar. In het begin lukte het me niet echt om daar naar toe te gaan, omdat we continu met te weinig dokters waren in het ziekenhuis zelf, en dan moesten de patiënten van de HIV kliniek ook naar OPD komen (de polikliniek eigenlijk).
Maar nu kan ik dus elke dag naar daar gaan en dat verbetert de zorg toch wel. Je kan onmiddellijk communiceren met de verpleegkundigen, waardoor de patiënten globaal een betere opvolging krijgen.

Eind juni heb ik ook een vergadering van die kliniek bijgewoond, en heb daar een presentatie gegeven over opvolging van HIV-patienten en mogelijke problemen daaromtrent. Het was aan de hand van een casus waar ongeveer alles mee is misgelopen wat maar kon mislopen en ik heb echt het gevoel dat het een nuttige meeting was. Iedereen werkte mee, zocht mee naar oplossingen en was oprecht betrokken en aangedaan door de casus. Voor mij een unieke ervaring sinds ik op het Afrikaanse continent ben. Meestal zijn vergaderingen heel doods en onnuttig…

Tot slot ga ik nog steeds af en toe naar de clinics die afgelegen in de brousse liggen en die bemand worden door de verpleegkundigen. Ze kunnen dan mensen boeken die gezien moeten worden door de dokter wat de patiënten toch heel veel moeite, tijd en geld bespaard om niet naar het ziekenhuis te moeten. Natuurlijk kan je niet alle problemen daar op lossen of hebben ze ter plaatste niet alle nodige medicatie en moet je ze soms toch nog naar het ziekenhuis sturen, maar veel dingen kan je toch ter plaatste oplossen.

Het zijn wel steeds intense dagen, zo heb ik deze week op minder dan 6u tijd 55 mensen moeten zien. Dat is serieus doorwerken en ik denk dat menig huisarts zwaar zijn bedenkingen zou hebben bij de kwaliteit van gesprek en klinisch onderzoek, maar ja, je maakt er het beste van, je hebt nu eenmaal niet meer tijd en middelen.

Nog een laatste nieuwtje: ik ben aan het leren om zelf keizersnedes te doen! Geen paniek, de chirurg staat er altijd vlak bij en houdt alles nauwkeurig in de gaten.
Ik oefen wel alleen op vrouwen die HIV negatief zijn, ik ben nu eenmaal niet de handigste met scalpel, naald en draad en heb geen zin om me 100 keer te prikken en continu aan de HIVremmers te moeten…

Lieve groetjes vanuit Zuid-Afrika!

Marianne

Ps: We krijgen soms de vraag hoe het weer hier nu is in de winter. Wel, globaal gezien is het mooi weer, veel stabieler dan in de zomer. Bijna elke dag blauwe lucht hier in Rietvlei, in het zonneke is het nog steeds aangenaam warm en snel 25°C. ‘s Nachts wordt het wel (bere)koud en daalt het kwik soms tot rond de 5°C of minder, dus de fleece dekentjes en warmwaterkruiken komen hier goed van pas!